Αναλυτικά το άρθρο του:
«Πριν από λίγους μήνες ανακοίνωνα από αυτό το εδώ το σάιτ ότι ως Γερμανός που εργάζεται στο Λονδίνο, θα ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω το Ηνωμένο Βασίλειο, σε περίπτωση του Brexit. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί.
Οι δημοσκοπήσεις ως επί το πλείστον ήταν αρκετά υποσχόμενες, η συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού κατεστημένου υποστήριζε το Bremain και το σημαντικότερο ήταν ότι φαινόταν παράλογο να αφήσεις μια Ενωση από την οποία έχεις λάβει μόνο τα καλύτερα, χωρίς να χρειάζεται παράλληλα να υποστείς τις αρνητικές πλευρές της. Τώρα, το αδιανόητο συνέβη. Οι Βρετανοί ψήφισαν κατά του πολιτικού κατεστημένου λέγοντας «όχι» στο μόνο πράγμα που θα τους προστάτευε από αυτό, δηλαδή στην Ε.Ε.
Στο άρθρο πού είχα γράψει παλαιότερα δεν στάθηκα πολύ στο τι θα έκανε αυτή τη χώρα ένα μέρος που θα μας έκανε να φοβόμαστε. Τώρα, μετά την παραίτηση του Ντέιβιντ Κάμερον και με τον Μπόρις Τζόνσον να είναι κατά πάσα πιθανότητα ο διάδοχος του, η εικόνα στο μυαλό μου αρχίζει και γίνεται σαφέστερη.
Δεν έχει σημασία ποιος στην τελική θα γίνει πρωθυπουργός. Οι Συντηρητικοί έχουν σαφή εντολή να οδηγήσουν τη χώρα μακριά από την Ευρώπη. Αυτό που βλέπω είναι ότι σε λίγα χρόνια από τώρα στη χώρα θα επικρατήσει η πλουτοκρατία, θα μείνουν μόνο περισσεύματα του συστήματος παροχών και του συστήματος υγείας ενώ η εκπαίδευση θα γίνει δυσβάσταχτη. Η αφρόκρεμα θα γίνει πλουσιότερη και όλοι οι άλλοι θα γίνουμε φτωχότεροι. Αναρωτιέμαι αν θέλω να ζήσω σε μια τέτοια χώρα και η απάντηση είναι: Όχι, ούτε για ένα λεπτό.
Με κάποιο τρόπο ο Κάμερον απέτυχε επικοινωνιακά όταν ζητούσε από τους πολίτες να υποστηρίξουν έναν Οργανισμό που κρατούσε αυτόν και τους άλλους ηγέτες μακρυά από εκμετάλλευση της εργατικής και της μεσαίας τάξης. Οι παράλογες δηλώσεις του Νάιτζελ Φάρατζ στον Τύπο δεν βοήθησαν και αυτές.
Μπορεί οι δηλώσεις του Ντέιβιντ Μπέκαμ στις οποίες έκανε λόγο για το πόσο τον βοήθησε η ΕΕ να γίνει ένας σούπερ σταρ να ήταν μια ωραία πινελιά, αλλά αναρωτιέμαι πως αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει τον μέσο εργαζόμενο ο οποίος αισθάνεται την απειλή από τις όλο και υψηλότερες τιμές των κατοικιών, τη μείωση των μισθών και την μετανάστευση.
Όλο αυτό δείχνει πόσο το κατεστημένο όπως και πολλοί από την αριστερή ελίτ αγνοούν την πραγματική ζωή. Αποκαλύπτει επίσης μια τεράστια σύγκρουση γενεών. Οι πιο φοβισμένοι από όλα αυτά τα θέματα είναι οι ηλικιωμένοι, αυτοί δηλαδή που ψήφισαν υπέρ της αποχώρησης. Είναι αυτοί που βλέπουν τη χώρα που μεγάλωσαν να αλλάζει ραγδαία, μάλλον πολύ ραγδαία για τα δικά τους δεδομένα.
Η δική μας γενιά, είναι η πρώτη γενιά στην Ευρώπη που άλλαξε τον κόσμο χωρίς καμία σχεδόν χρήση βίας. Απορρίπτουμε τις βασικές ιδέες του καπιταλισμού, χωρίς καν να το αντιληφθούμε, απλώς και μόνο επειδή η τεχνολογία τον καθιστά περιττό.
Έχουμε μεγαλώσει σε πολυεθνικές κοινωνίες και συνειδητά απορρίπτουμε τον ανοιχτό και ριζωμένο ρατσισμό των παππούδων και τον γονιών μας. Παλεύουμε με τον σεξισμό. Καταγγέλλουμε την εκμετάλλευση. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλα αυτά τρομάζουν κάποιους ανθρώπους. Οι πολιτικοί απέτυχαν να αντιμετωπίσουν αυτά τα ζητήματα, και, δυστυχώς, η ΕΕ το πλήρωσε.
Υπάρχει πραγματικά μόνο ένα πράγμα που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία την οποία έχουμε πάρει. Και αυτό είναι ένα ισχυρό Εργατικό Κόμμα, που μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές με τη βοήθεια του SNP. Αλλά αυτό φαίνεται απίθανο προς το παρόν.
Πέρα από απ 'όλες τις άλλες ιδεολογικές πεποιθήσεις, είμαι δημοκράτης. Και ως δημοκράτης πρέπει να αποδεχτώ την ήττα. Θα πρέπει να αποδεχθώ την καταπίεση που ασκεί η πλειοψηφία της παλιάς γενιάς που φαίνεται αποφασισμένη να μας στερήσει το μέλλον μας. Αυτός είναι ο λόγος που φεύγω αυτή τη χώρα. Πότε; Σίγουρα πριν στεγνώσει το μελάνι του διαζυγίου της Βρετανίας με την Ε.Ε.
